Recâ; emel ve temennî ma’nâsınadır.

Istılâh-ı sûfiyyede, matlûb olan bir emr-i mahbûbun husûlüne kalbin taalluku ile; ve husûlü mümkün olan şeyde tama’ ve tevakku’ ile; ve zıddı ye’s ile ta’bîr edilmişdir. Recâ üç veche ile olub, birincisi hasenâtdan bir şeyin kabûlünü recâ etmek,  ikincisi ma’siyetden tevbesinin kabulünü recâ etmekdir.

Üçüncüsü, recâ-i kâzibedir. Menâhîde ısrar ve devâm ile berâber recâ ve mağfiret taleb etmekdir.

Er-Riyâd’üt-Tasavvufiye, 35. Bölüm.