Vav ve Râ’nın fethiyle; harâm olmasında iştibâh bulunan şeylerden ve nâsezâ işlerden ihtirâz etmekdir.

Terk-i şübehât ile tefsîr edilmişdir. Hakk-ı şer’iyyede te’vîlsiz, şübheden ârî olarak, halline nakl ve ityân eylediği derecede vâkıf ve râsih olarak, şübhe ve te’vîlât ile meşûb ve müştebih olan şeylere adem-i tecâvüzdür.

İnsanın kendisine mühim ve muktezî ve fâide-i müeddî olmayan şeyleri terk eylemesi İslâmiyyetin mehâsinindendir.

Er-Riyâd’üt-Tasavvufiye, 31. Bölüm.